گاهی دو نفر با هم بحث می کنند و با این که یکی برای دیگری حق را روشن می کند ولی این شخص زیر بار نمی رود ، یعنی نفس به قدری شرور است که می تواند در برابر دو دو تا چهار تا بایستد و بگوید من باور نمی کنم با اینکه فهمیده است . برای اینکه به ویروس درونی شک و شبهه مبتلا نشویم باید آنچه را فهمیده ایم باور و عمل کنیم

تا عمل در کار نباشد یقین حاصل نمی شود

یت الله جوادی آملی در بیانی ارزشمند می فرمایند :

بزرگانی مثل مرحوم فیض کاشانی، صدر المتألهین شیرازی و حکیم سبزواری از ‏کسانی بودند که به خواندن غزل‌های حافظ اهتمام داشتند. انسان وقتی غزلی ‏می‌خواند، احساس الهی پیدا می‌کند و شورش و تبهکاری را کنار می‌گذارد. بعضی با ‏شعر و غزل مأنوسند، بعضی با دعا و مناجات، بعضی با قرآن. البته دعا و قرآن را همه ‏می‌توانند استفاده کنند اما آثار دیگر عمومیت ندارند.‏
ببینید در این سن چه چیزی شما را بیشتر به سمت خدا جذب می‌کند، همان را ‏مغتنم شمارید.

گاه مناجات یک جوان را اداره می‌کند، گاه یک غزل یا قصیده کمبودهای درونی را ‏ترمیم می‌کند. لذتی که انسان از یک غزل خوب می‌برد هرگز از ترانه نمی‌برد، ترانه ‏سمّی است که لذت کاذب ایجاد می‌کند اما غزل شهد است که لذت صادق ایجاد ‏می‌کند و تا آخر پیری با انسان هست.